Episode 2 – De zaterdag
Dartelende lammetjes in groener-dan-groen gras, kwabbelend beekje met het zuiverste, heldere water, bergtoppen met toefjes perfect wit sneeuw, omringt door heerlijk zwevende wolkjes in een hemelsblauwe atmosfeer…. Plots betrekt de lucht, donkere wolken poetsen de lucht zwart, kletterende ramen, bombardementen in m’n hoofd, een penetrante geur komt me tegemoet. Waar ben ik, een schuilkelder in Uruzgan, struikeldraad-slachtoffer in Hanoi-Vietnam, de Bangkwang-gevangenis in Thailand. Ik sla mijn ogen open……de zaterdag van het weekendje 2e is begonnen. En een warme douche, goed ontbijt en een stevige bak koffie doet je belanden in iets wat het midden moet houden tussen deze twee uiterste werelden, met nog altijd een neiging naar de donkere kant. Voorwaarts, vooruit, niet zeuren, de foto’s van gisteravond doen de laatste mist optrekken. Half 2 vertrekken de auto’s richting het bowlingcentrum aan de Veilingweg in de Lier. BMW heeft een noviteitje op het gebied van navigatie, alleen de straatnaam is genoeg om je op het juiste adres te brengen. Het enige risico is dat je in de verkeerde plaats beland, maar da’s een kleinigheidje. Een middag competitief bowlen leert je het volgende:
De kegel speelt eigenlijk het hele weekend een centrale rol, ze hebben hem namelijk ook bij de afsluitende McDonalds op zondag, we hadden hem allemaal het hele weekend en sommigen zijn meer kegelgefixeerd dan anderen. Neem Robbie Balboa, die kan niet alleen een fijn balletje raken op het veld, maar gooit ook even 4 strikes achter elkaar. Franky, bekend om zijn niet aflatende eigenwijzigheid, bewijst toch maar mooi dat werpen niet nodig is bij bowlen, hard rennen en de bal laten vallen, is ook niet goed voor kegels. Neem Gilhaus, die jongen krijgt een gigantische zelfvertrouwen-boost van omvallende kegels. Dit uit zich in de ‘Yeah, yeah, yeah, yeeeeeeeaaaaaaah, do the Gilhaus-shuffle’. Snoop, my man MNM, Lucille Werner, eat your heart out!
En dan Nico.
Terug in het huisje genieten we Italiaanse, culinaire hoogstandjes. Pizza’s, met artisjokkenhartjes, maar dan zonder artisjokkenhartjes. Kleertjes aan, taxirit naar Scheveningen, laatste avond Crazy Piano’s. De kroeg met onze eigen tap, rondvliegend pleepapier, vliegende dienbladen sommigen op fraai gebeeldhouwde voetstukken. De plek waar de 1 niet kapot te krijgen is en de ander al kapot binnen leek te komen. Beroemdheden als Jack
van GTST, Steffi Graf, Diego Luna en Jamai hun tijd slijten. En de plek waar wereldrecords worden gebroken, zo noteren wij: WR Bier doorgeven, WR Slapen bij 150 decibel, WR ijsklontjes overspuwen, WR meisjes versieren zonder wat te zeggen, die is net niet gelukt trouwens, WR volle tap leeg drinken, absolute toptijd en WR borsten fotograferen, door onopvallend inzoomen.Tja, dan wordt je de volgende dag wakker en dan voelt het alsof er een heel voetbalteam op je is gaan zitten. En die geur, alsof je nog geen centimeter van iets dat vreselijk stinkt afzit. Onwerkelijk, alsof je het niet bewust hebt meegemaakt. Raar, dat iets zo echt kan lijken. Op de valreep werd nog even het WR Weekendje verbroken.
No comments:
Post a Comment