Etten 2 – GWVV 2
Op zondag 15 april speelden we tegen onze zuiderburen Varsselder. Altijd een geduchte tegenstander, en met uitzondering van de jaren Huyink/Leijzer, garant voor strijd tot de laatste minuut.
Bij Varsselder hebben ze dit seizoen een hoop oud-1e elftal spelers in het team staan. Maar zoals iedereen weet bieden resultaten uit het verleden geen garanties voor de toekomst. Onze overwinning in Varsselder, eerder dit seizoen, was dan ook louter een psychologisch voordeeltje.
In de eerste helft was Varsselder een aantal keren gevaarlijk. We hadden moeite hun opkomende laatste man te neutraliseren. Met hun balvaste spitsen en creatieve, maar kleinzerige midden-midden kregen wij geen vat op de wedstrijd. Enkele Ettense uitbraken over de flanken bleken onze enige wapenfeiten.
De 2e helft moest er uit een ander vaatje worden getapt. Meer strijd, meer voetbal. Maar hoewel op leeftijd, bleek dit bij de Varsselderse gasten ook na de thee goed verzorgd te zijn. Na een steekpass vanuit het middenveld verscheen hun spits dan ook voor keepertje-keepertje Lubbers. Na een moeizame redding waarbij het luchtledige regelmatig voor bal werd aangezien, handen op de bal niet meer als keepersbalbezit bleken te gelden en spelers vallen als doelmannen zich aan hen op trachten te trekken, resulteerde dit laatste in een penalty. Protesten ten spijt, scheidsrechter Van Aken, waar hebben we die naam meer gehoord, was onverbiddelijk. Ervaren spelers van boven de 40 missen zo’n buitenkansje niet, 0-1. Dan krijg je het moeilijk. Fysiek niet meer bij machte om veel af te dwingen, leek de verdubbeling van de marge dichterbij dan de gelijkmaker. Tot Chris Ketelaar het op zijn heupen kreeg. Van rechts werd een tegenstander in de luren gelegd, elegante stijl, robuuste blik. Snijden naar binnen. In een flits zien dat de afstand van vingertoppen na maximale sprongkracht van 90 kg zware keepers, tot aluminium omheining van het 10cm bij 10cm mazige net, groter is dan de diameter van de bal. Splitseconds, ooghoekenwerk, het gevoel dat je hersenen rechtstreeks met je voeten communiceren. Als al deze dingen samenvallen in 1 actie, dan weet je dat het orgastische geluid van het gestreelde leer tegen het ontvangende net een explosie van vreugde veroorzaakt. Dan gaan je gedachten terug naar het geboortekanaal, de fijne jeugd, de eerste keer lopen, de eerste keer fietsen, rumikubben aan de eettafel, tokkelen op je gitaar, terwijl de regen klettert op het raam. Zo’n moment, zo’n intens moment vier je met die gene die je op dat moment het meeste liefhebt en wiens vochtige ogen je vol trots aankijken …….je vader!!!
Maar kunnen we wel allemaal emotioneel gaan doen, maar die wedstrijd moet nog wel worden uitgespeeld. Brokken in onze kelen ten spijt, het punt gaven we niet meer weg. Wie zegt dat ogenschijnlijk onbeduidende amateurwedstrijdjes je niet kunnen raken, heeft het mis. Ik wil Chris bedanken voor dit moment, Cristos Redentor-Chris de verlosser (zie afbeelding), terwijl een verlate traan deze strofe signeert.
Rudi Elbers
Op zondag 15 april speelden we tegen onze zuiderburen Varsselder. Altijd een geduchte tegenstander, en met uitzondering van de jaren Huyink/Leijzer, garant voor strijd tot de laatste minuut.
Bij Varsselder hebben ze dit seizoen een hoop oud-1e elftal spelers in het team staan. Maar zoals iedereen weet bieden resultaten uit het verleden geen garanties voor de toekomst. Onze overwinning in Varsselder, eerder dit seizoen, was dan ook louter een psychologisch voordeeltje.
In de eerste helft was Varsselder een aantal keren gevaarlijk. We hadden moeite hun opkomende laatste man te neutraliseren. Met hun balvaste spitsen en creatieve, maar kleinzerige midden-midden kregen wij geen vat op de wedstrijd. Enkele Ettense uitbraken over de flanken bleken onze enige wapenfeiten.
De 2e helft moest er uit een ander vaatje worden getapt. Meer strijd, meer voetbal. Maar hoewel op leeftijd, bleek dit bij de Varsselderse gasten ook na de thee goed verzorgd te zijn. Na een steekpass vanuit het middenveld verscheen hun spits dan ook voor keepertje-keepertje Lubbers. Na een moeizame redding waarbij het luchtledige regelmatig voor bal werd aangezien, handen op de bal niet meer als keepersbalbezit bleken te gelden en spelers vallen als doelmannen zich aan hen op trachten te trekken, resulteerde dit laatste in een penalty. Protesten ten spijt, scheidsrechter Van Aken, waar hebben we die naam meer gehoord, was onverbiddelijk. Ervaren spelers van boven de 40 missen zo’n buitenkansje niet, 0-1. Dan krijg je het moeilijk. Fysiek niet meer bij machte om veel af te dwingen, leek de verdubbeling van de marge dichterbij dan de gelijkmaker. Tot Chris Ketelaar het op zijn heupen kreeg. Van rechts werd een tegenstander in de luren gelegd, elegante stijl, robuuste blik. Snijden naar binnen. In een flits zien dat de afstand van vingertoppen na maximale sprongkracht van 90 kg zware keepers, tot aluminium omheining van het 10cm bij 10cm mazige net, groter is dan de diameter van de bal. Splitseconds, ooghoekenwerk, het gevoel dat je hersenen rechtstreeks met je voeten communiceren. Als al deze dingen samenvallen in 1 actie, dan weet je dat het orgastische geluid van het gestreelde leer tegen het ontvangende net een explosie van vreugde veroorzaakt. Dan gaan je gedachten terug naar het geboortekanaal, de fijne jeugd, de eerste keer lopen, de eerste keer fietsen, rumikubben aan de eettafel, tokkelen op je gitaar, terwijl de regen klettert op het raam. Zo’n moment, zo’n intens moment vier je met die gene die je op dat moment het meeste liefhebt en wiens vochtige ogen je vol trots aankijken …….je vader!!!
Maar kunnen we wel allemaal emotioneel gaan doen, maar die wedstrijd moet nog wel worden uitgespeeld. Brokken in onze kelen ten spijt, het punt gaven we niet meer weg. Wie zegt dat ogenschijnlijk onbeduidende amateurwedstrijdjes je niet kunnen raken, heeft het mis. Ik wil Chris bedanken voor dit moment, Cristos Redentor-Chris de verlosser (zie afbeelding), terwijl een verlate traan deze strofe signeert.
Rudi Elbers
1 comment:
hulde elbers...hulde. The battle continues...
Post a Comment